Nazwa wsi
Łączy się ze znamienitym rodem Odrowążów, którzy od początku XII w. zaczęli osiedlać się na południe od prawobrzeżnej Pilicy. Linia wielkopolska zajęła obszar wcześniej skolonizowany, gdzie dominowała średnia i drobna własność rycerska. Główną siedzibą rodu stała się miejscowość Ceradz, gdzie powtarzało się imię Czeczerad jako główny znak rozpoznawczy. Najstarszym i źródłowo udokumentowanym członkiem rodu był kasztelan ze Zbąszynia Czeczerad, który jest wzmiankowany w dokumentach wielkopolskiego księcia Władysława Odonica w 1232 roku.
Czeczirad (Cieci- rad) jest dwuczęściowym staropolskim imieniem, które zaliczyć można do tzw. imion rodzinnych, pouczających nas o uczuciach naszych przodków (np. Bratu-mił, Siestrze-mił, Dziadu-mił, Miło-stryj). Ciecie-rad to imię dziecka, którego nazwa oznaczała, że jego przyjście na świat sprawiło radość jego cioci, ponieważ był jej pupilkiem. Nazwa utrzymywała się przez stulecia podlegając tylko niewielkim zmianom, np. Ceradze, Czeradzs, Czerad. W 1415 roku wydzielono Ceradz Nowy (obecnie Dolny) a rdzenną część wsi nazwano Ceradzem Starym. W dokumencie z 1435 roku pojawia się nazwa Czeracz Coscielny.
Parafia
Niestety nie zachował się dokument erekcyjny parafii dlatego trudno ustalić datę jej powstania. Przyjmuje się, że nastąpiło to w drugiej połowie XIII wieku, bowiem od początku swej historii parafia ceradzka była pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa, który został kanonizowany w roku 1253, ponadto w roku 1298, biskup poznański Andrzej Zaremba Szymonowicz dokonał nowego podziału administracyjnego dotychczasowego archidiakonatu poznańskiego na trzy archidiakonaty cząstkowe: większy (poznański), średni (śremski) i mniejszy (pszczewski). W granicach archidiakonatu pszczewskiego wymienia się kilka parafii najbardziej na wschód wysuniętych, wśród których znalazł się Ceradz.
Na początku dziejów ceradzkiej parafii patronat należał do różnych współwłaścicieli Starego i Nowego Ceradza. Od XVI do XVII w. patronat sprawowali Potuliccy - właściciele Jankowie. W 1556 roku kościół został oddany innowiercom, za sprawą Piotra Potulickiego. Dopiero w roku 1586 Jan i Stanisław Potuliccy zwrócili świątynię Kościołowi katolickiemu. Pod koniec XVII w. patronat objął hrabia Wawrzyniec de Engeström wraz z małżonką Rozalią Chłapowską. W latach 1858-1865 przeszły w ręce niemieckie. Początkowo właścicielem był Palm a następnie August Mathhes. W 1897 roku Jankowice kupił hrabia Stefan Kwilecki dla swego syna Stefana. Patronat zakończył się w Polsce po II wojnie światowej, kiedy wprowadzono ustrój socjalistyczny.
Kościół
Data budowy pierwszego kościoła parafialnego w Ceradzu Kościelnym oraz jego wygląd są niestety nieznane. Zapewne była to świątynia drewniana o niezbyt dużych wymiarach. Na miejscu starego kościoła w pierwszej połowie XVI wieku wybudowano nowy, jednonawowy z transeptem, przy czym postawiono tylko prezbiterium i transept. Późnogotycki kościół został wzniesiony przez nieznanego fundatora z cegły palonej (w układzie polskim), kryty dachówką o wymiarach 26 i 2/3 metra długości na 21 i 1/3 metra szerokości.
W latach 1550-1575 rodzina Potulickich dobudowała po stronie południowej prezbiterium późnorenesansową kaplicę grobową (dziś św. Stanisława), o wymiarach 7 metrów długości na 6 m szerokości. W 1713 roku od strony zachodniej dobudowano do kościoła kruchtę. Kolejne zmiany dotyczyły zamontowania nowych drzwi (1777) oraz modernizacji zejścia do podziemi (1779). W 1864 roku od strony południowej kościoła dobudowano drugą kruchtę oraz że w kościele była posadzka ułożona z kwadratowych cegieł.
Pod koniec XIX wieku dokonano dwóch dużych inwestycji a mianowicie gruntownej naprawy dachów (1893) oraz dokonano wymiany posadzki ceglanej na cementową. W tym samym czasie zamurowano wejście do grobowca Stablewskich, znajdujące się pośrodku kościoła i wybito nowe na zewnątrz świątyni. Z tradycji majątku w 1869 roku dowiadujemy się, że kościół był na zewnątrz otynkowany, ale z uwagą że wymaga ponownego tynkowania. Wiadomo także, że kościół był otoczony tynkowanym murem z bramą od strony południowej. W okresie międzywojennym na filarach bramy umieszczono lampy. Ostatnią dużą inwestycją w okresie przedwojennym (1938) była wymiana wszystkich 8 okien z czego 3 wypełniono witrażami.
Po wybuchu wojny kościół był czynny do roku 1941 a później zamknięty i zamieniony na magazyn. Po wojnie prowadzono niezbędne remonty – największy zakres miały te prowadzone w latach: 1969, 1982 i 2001.
Na podstawie książki: L. Wilczyńskiego "Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Ceradzu Kościelnym w latach 1918-2008"